نوشته کوروش عرفانی
🖋استبدادگری حاکميت نيمی از فاجعه تاريخی استبداد در ايران است.
نيم ديگر آن استبداد پذيری ملت است.
ظالم با تكيه بربی حرکتی مظلوم به ظلم خود ادامه می دهد. در هر آنجا که انسان ها به واسطه ی نا آگاهی، عادت، ترس، طمع، فريب خوردگی و يا مسخ،استبداد را بپذيرند آزادی به دست فراموشی سپرده می شود.
سر خم آردن در مقابل ماموران، مقامات و عوامل يك حاکميت مستبد، تنها سبب تداوم و توسعه ی حاکمیت می شود.
امری که در ايران قرنهاست ادامه دارد.هيچ ملتی خود را از بند استبداد نخواهد راند مگر آنكه به درجه ای از رشد فکری و تكامل اجتماعی برسد که حضور ستم و نبود آزادی برايش غير قابل تحمل شود.